Terug van weggeweest

Daar ben ik weer. Sinds iets meer dan een weekje ben ik weer thuis. Terug in ons kikkerlandje en weer gewend aan de dikke druppels die hier wel kunnen vallen en de harde wind. Mensen lijken een innerlijke strugle te hebben over welke jas ze nu aan moeten trekken. Sommige hebben zich overduidelijk alweer verzoend met het feit dat ze zich in een donslaag moeten hullen terwijl anderen krampachtig vast blijven houden aan het t-shirt. De zon heeft zich tijdens een paar zeldzame momentjes niet verstopt achter de wolken, maar ach. Het is goed om weer thuis te zijn. Al lijkt thuis soms zo’n makkelijk vervormbaar begrip. Mijn hostel in Faro werd ook al vrij snel thuis. Na een lange dag op het strand gingen we naar ‘ons’ huis toe. Hoe vertrouwd het daar al snel voelde met geweldige mensen om me heen. Ik mis ze, die geweldige mensen. Ik mis de drukte. Het feit dat er altijd iemand was die tegen je begon te praten en met wie je je passie over reizen kon delen. De verschillen die wij allemaal hadden, het was absoluut niet een groep waarvan je zou zeggen: ‘die matchen’. Maar dat was niet nodig, elke dag was er bijzonder. Minder leuke momenten deelden we met zijn allen, en leuke uren, die er absoluut in overvloed waren, staan in onze geheugens gegrift. Ik ben er naartoe gegaan met het idee dat ik dat wel een maand uit zou houden daar. Ik denk dat ik niet de aller moeilijkste ben om mee samen te zijn voor vier weken. Maar ik had nooit verwacht, nooit kunnen dromen en durven hopen, dat het zo zou zijn. Vriendschappen gesloten met eerder onbekende, herinneringen gedeeld en nachten gekletst. De zon zien opkomen en ondergaan. Magische plekken ontdekken en groepen flamingo’s zien overvliegen. Het was bijzonder, anders, en ik ben ontzettend blij dat ik gegaan ben. Heel cliché ben ik daar mijzelf tegen gekomen, iets wat denk ik onvermijdelijk is als je alleen weg gaat. Maar ik heb ook geleerd dat ik makkelijk zonder driekwart van mijn klerenkast kan. Mijn koffer moest namelijk onder mijn bed gepropt staan en maar één kant kon ik openen. Alles wat daar lag is gedragen, en wat aan die andere kant lag is net zo schoon weer thuis gekomen. Misschien met iets meer kreukels dan voorheen, maar ach.

Hoewel ik het zonnige Portugal mis, de mensen mis, ook al weet ik dat ook zij allang weer verder zijn getrokken, en het eten, is het heerlijk om weer thuis te zijn. Hoewel ik er nog geen 10 dagen ben, is er alweer zoveel gebeurd. Ik ben aangenomen voor een minor journalistiek! Het was nog allemaal heel onzeker of het zou lukken, aangezien ik er met mijn studie officieel niet aan mee mag doen. Ook wordt het nog even spannend hoe ik het allemaal ga combineren met psychologie, want eigenlijk heb ik geen ruimte in mijn rooster voor een minor, we zullen zien. Het gaat in ieder geval een hele ervaring opzicht worden! Daarnaast heb ik afgelopen donderdag mijn propedeuse uitreiking gehad (ja, onze universiteit doet daar nog aan, haha) en heb ik er weer een diploma bij. Ik heb thee gedronken met oud klasgenoten en bijgekletst met de mensen die ik bijna twee maanden heb moeten missen. Dat heb ik misschien wel meer gemist, naast onze keuken dan. Het zo maar even kunnen afspreken met mensen om je heen, het kunnen delen van gebeurtenissen en hersenspinsels. Want dat werd toch wel iets moeilijker met zo’n afstand. Maar ook dat went, uiteindelijk. Nu ben ik weer helemaal bijgekomen. Heb ontzettend veel zin om te gaan bloggen, zit vol nieuwe ideeën voor artikelen (helaas nog niet voor het bloglogo… ideeën daarvoor zijn welkom!) en ga weer druk schrijven. Nu ben ik alleen een beetje bang dat mijn blog een ietsje-pietsje beetje Portugal-achtig wordt, vol leuke en vooral lekkere tips verspreid over dat ontzettend mooie land. Maar ook daar kunnen de meeste denk ik wel mee leven.

Liefs en tot snel,