Terezin, een plek waar mensen een nummer werden

Vooraan zijn honderden gedenkstenen te zien, sommige voorzien van naam, maar sommige ook onbekend. Een groot kruis met een krans van prikkeldraad staat te midden en links achterin schittert de ster van het jodendom in de zon. We lopen verder door de poort waarachter zich het echte Terezin bevindt.

Zwaluwen vliegen kwetterend in de ronde en ik kan mij bijna geen groter contrast voorstellen met hoe het hier ooit geweest is. Barakken waar honderden mensen in werden gestopt en maar staand moesten slapen. De verschrikkingen die Hitler heeft gebracht waardoor hier duizenden mensen opgesloten hebben gezeten, waarvan het overgrote deel het niet gehaald heeft. Kippenvel verspreidt zich over mijn armen terwijl we in de zon lopen, maar de kleine ruimtes en het verhaal van de gids grijpen me ontzettend aan. Hoe kan een plaats die ooit vreedzaam was en gewoon voor gevangen zorgde, omgetoverd worden in een plek waar de meeste mensen stierven? Executies werden gehouden, doden voor het plezier kwam vaker voor en zieken werden niet behandeld. Het wordt pijnlijk duidelijk hoe de joden hier hebben geleefd, onder welke omstandigheden en dan is het moeilijk om te geloven dat Terezin niet eens het ergste kamp was. Geen gaskamers en weinig verschrikkingen. Het was er bijzonder ‘vredig’ in vergelijking met andere kampen. Het voelt wrang om hier rond te lopen. Met mijn voeten door de kamers waar honderden doden zijn gevallen. Waar duizenden gevangenen zijn geweest. Hulpeloos, wachtend op hun einde. Hoe ze hun identiteit inleverden en een nummer werden. Het verhaal dat Terezin vertelt, is aangrijpend en bijna niet te bevatten.