Over thuiskomen, wennen en herinneringen

Ik denk dat ik met recht afgelopen jaar een rollercoaster mag noemen. Vliegend de wereld over, met vreemden in een auto zitten en zo de wereld zien, plotseling een baan accepteren in Kenia en letterlijk naar de andere kant van de wereld verhuizen. Websites bouwen, foto’s maken voor postkaarten, logo’s ontwerpen, schrijven, ellelange verhalen schrijven en de meest wonderlijke verhalen mogen vertellen. Van slangen die uit de boom vallen tot een baas die altijd zo stoned als een garnaal bleek te zijn. Mijmerend uren kunnen zitten terwijl ik me de geur van de eetstallen in Nepal probeer te herinneren. Dat ik de gekleurde plastic bakjes weer in mijn handen voel waar de yoghurtsaus afdruipt van de pani puri die erop liggen. Het kletterende geluid van diezelfde bakjes wanneer ik ze in de emmer gooi waar alle afwas in verzameld wordt. Het heerlijke matras en de fijne klamboe met de mooie zwarte afwerking aan de randen in de villa in Sri Lanka. Eindelijk weer een kast hebben waar ik kleren in kan leggen, wat ik de eerste paar dagen eigenlijk toch ook heel raar vind, maar dat het stiekem ook oh zo fijn is om even niet om de dag mijn backpack in te moeten pakken. Achterop een scooter zitten terwijl mijn backpack aan mijn rug trekt en we een helm nog even moeten ophalen bij een “vriend”. Een motor besturen terwijl er gazelles voor je langs de straten op rennen en de stenen soms eng wiebelen onder je voorband. Gas geven, brullende motor, maar geen idee hebben hoe hard je gaat omdat ook dat onderdeel van de motor kapot is.

Eindeloos veel gesprekken, sommige tot het vermoeiende toe hetzelfde “waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je heen en heb je nog tips” tot verbredende, interessante onderwerpen die je aan het denken zetten. Lange gesprekken in de avonden, nieuwe vriendschappen die langzaam ontstaan en mensen ontmoeten die je in je hart sluit en niet meer wil loslaten. Nieuwe dingen ontdekken, leren en beseffen dat hoe ouder je wordt, hoe minder snel je iets nieuws leert. En dat het toch wel bijzonder is wanneer je dat wél doet. Smaken proeven die je tong laten tintelen en je van binnen laten opstijgen, geuren ruiken waar je op de raarste momenten naar gaat verlangen of die je een nieuw gevoel van thuis bezorgen.

Kijken, kijken, zien en alles opnemen en registreren met je ogen. De mooiste herinneringen creëren: van een vrouwtje dat met een grote deegroller het deeg voor de samosa’s staat uit te rollen tot de vrouwen met stapels takken op hun hoofd die hun weg afleggen door de bushbush. Oog in oog staan met een cheeta die het op het wildebeest achter jouw jeep heeft gemunt en de meest mesmerizing uitzichten hebben wanneer je een nieuwe hoek om slaat. Dagdromen waar je ook bent en je na een tijdje verbazen over hoe erg je boft en hoe veel je al hebt gezien en meegemaakt. Een stukje ongeloof voelen van “heb ik dat echt allemaal gedaan” en je ergens schamen omdat je dit jaar zo veel gezien hebt. Je bevooroordeeld voelen, ontzettend dankbaar zijn en opnieuw die tranen voelen opwellen. Misschien is het gewoon een emotioneel avondje, maar ergens is het ook een intens gevoel van dankbaarheid voor alles wat ik heb mogen zien, doen, meemaken, ruiken en leren. Geen moment heb ik willen inwisselen, geen ander pad had ik willen bewandelen en niks had ik willen vervangen.

De momenten met voedselvergiftiging en boven een wc en wasbak hangen worden naar de achtergrond verdrongen zodra de ergste ziekheid verdwenen is en ook de twee voedselvergiftigingen daarna zijn als een klein vlekje op dit waanzinnige jaar. Ziek zijn en zo naar huis verlangen dat je ook daar buikpijn van krijgt, intense momenten van eenzaamheid ervaren en soms half huilend naar huis willen bellen want waarom was dit een goed plan? Maar dan een uur, een dag later. Een simpele glimlach van iemand verder of een aardig woordje dat misschien gewisseld wordt in een taal die je niet eens verstaat, die maken het weer goed. Die maken dat je vergeet dat thuis misschien toch even een fijne plek is en die maken dat ik mijn backpack weer inpakte opnieuw opzoek naar nog een avontuur. Wat jeetje, wat een avontuur was het de afgelopen anderhalf jaar. Een avontuur uit een boek, van een andere wereld, maar haast niet te geloven dat ik er gewoon de hoofdpersoon in was die dit allemaal meemaakte. Waanzin, gekheid, het gevoel van kunnen vliegen en leven. Echt leven. Zenuwen die soms door mijn buik gierden maar vooral een gevoel van trots, reislust en genieten was wat ik voelde. Een gevoel dat ervoor zorgde dat elke plek een avontuur op zich was met eigen ontdekkingen, fijne gesprekken en herinneringen.

Oh, die herinneringen die een soort aanhoudende stroom werden. Pennen die versleten werden, pagina’s die volgeschreven werden en foto’s die ik wilde delen. Mijmeringen werden vastgelegd, kennismakingen werden opgeschreven en dagen kon ik terug lezen in mijn overvolle dagboek. Mijn enige constante waar ik alle verhalen aan kwijt raakte, die in mijn tas zat en mij tot tranen toe herinneringen liet ophalen. Sentimenteel, verdrietig, trots, op het jaar dat ik geleefd heb de afgelopen tijd, op wat ik nu afsluit omdat mijn master zo gaat beginnen, om wat ik achter mij moet laten en wat ik opnieuw moet leren. Niet het meisje willen worden dat zegt, “oh maar toen ik in [insert land] was, toen was [insert gebeurtenis]”. Het willen laten bij een avontuur dat ik heb meegemaakt zonder het op te dringen aan iedereen, maar ondertussen bij elk moment hier denken aan dingen van daar. Bij de avocado’s in de supermarkt aan de avocado boom in de tuin in Kenia moeten denken. Bij praten over koken denken aan mijn baantje als “chef ontbijt” voor zes weken in Montenegro. Bij het zien van bussen op straat naar ze willen zwaaien om in te kunnen stappen en dan herinneren dat het zo in Nederland niet werkt.

Ergens voel ik me een beetje een vreemde in mijn thuisstad en ergens voelt het alsof het persoon met alle verhalen en ervaringen niet helemaal hier is. Maar nog ergens zweeft tussen Kenia en Iran, wegdromend over alles. De gekleurde tegeltjes waaruit de immense mozaïeken in de moskeeën bestonden, het zoute water op je lippen terwijl je in je ondergoed de Perzische golf bent ingedoken omdat de temperatuur niet te harden was. Het gestaar op straat en het ongeloof van sommige kinderen over mijn blonde haar. Ergens moet dat meisje herenigd worden met het meisje dat psychologie studeert, een leven heeft in Nederland en voorlopig even op één plek gaat wonen. Die een ander avontuur tegemoet gaat dat anders is dan het vorige, maar omdat het in Nederland is, niet minder avontuurlijk.

Voorlopig zoek ik nog even, probeer ik niet dat meisje te worden die zegt “oh ja toen” en die niet helemaal toegeeft aan haar heimwee naar de wereld. Het meisje dat juist ook hier head first induikt en geniet en gaat voor alles wat ze tegenkomt en niet van ophouden weet. Die met het trotse gevoel in haar buik over de straten loopt na colleges en die ook dit leven lééft. Naast alle herinneringen die ik voorlopig nog niet kan vergeten, wil vergeten en ook niet moet vergeten. In september wordt het weer even een nieuwe balans zoeken, tussen de reizende en de studerende Caro. Tussen de herinneringen en het nu en tussen de geuren en kleuren vandaar en het heerlijke gevoel van een functionerende warme douche van hier. Koesteren, alles van daar tot hier en van ontmoetingen tot avonturen en ondertussen mooi mijn gedachtes en belevenissen opschrijven en delen met jullie. Blogs over Harry Potter spotten in Edinburgh, tot de perfecte Sri Lanka route, tot een Nairobi zoals de toeristen het niet kennen. Jullie gaan het allemaal lezen, maar geef me nog even. Eventjes waarin ik me weer even terug waan in het koude Tallinn waar de sneeuwstormen van geen ophouden weten of me terug waan naar Iran en het uitzicht vanuit de minaretten in Isfahan. De verhalen gaan komen, snel… Dat beloof ik!

Liefs,