Op huskytocht in Fins Lapland

We gaan op huskytocht in Fins Lapland! Het piepende geblaf van de husky’s hoor ik al een eind verderop, zodra we de auto zijn uitgestapt. Ik kniel neer bij de honden en ze kijken me aan met hun felle puppyogen. Zodra ze merken dat ze aandacht krijgen, springen ze op en laten ze een luid geblaf horen. Het zijn vooral de jonkies die zo enthousiast ons begroeten. De sneeuw glinstert in hun vacht en in hun ogen zie ik de weerkaatsing van de sneeuwvlaktes.

Klaar voor de huskytocht

Ze liggen als een grote familie bij elkaar. Twintig, misschien wel dertig, husky’s hebben hun eigen plekje al veroverd. Ze zijn speels, vol ondeugd en energie. Wanneer de sledes tevoorschijn gehaald worden, raken ze door het dolle. Ze worden voor de sledes gespannen en met moeite zijn ze nog in bedwang te houden. Het zonnetje zorgt voor een aangenaam gevoel en het is te merken dat de zon datzelfde effect heeft op de honden. Wanneer ze eindelijk het teken krijgen te mogen rennen, zijn ze niet meer te houden. Met een schok vertrekken we en wat gaan ze hard! Ze rennen alsof hun leven er vanaf hangt en dat niet alleen. Ze springen onderweg over elkaar heen, zonder ook maar een beetje vaart te minderen. Volledig in de knoop vervolgen ze gewoon hun weg, door het bos, tussen de bomen door. Alsof er niks anders is.

Pauze in Fins Lapland

We komen aan bij een vuurplaats en moeten afremmen. Met mijn volle gewicht spring ik op de rem en voel hoe de pinnen zich in de sneeuw boren. Het stopt de honden niet. Blijvend enthousiast rennen ze door en door. Ze zijn niet te stoppen. Ze genieten er even hard van als wij en dat laten ze zien ook.

Tijdens de pauze wordt er een vuur gemaakt en we spiesen worstjes aan een stok. Op omgevallen boomstammen nemen we plaats terwijl het vuur zachtjes knappert. Er wordt thee gezet en ondertussen worden onze worstjes langzaam bruin. Een heerlijke geur stijgt op en ik vind het hier geweldig. Midden in de wilde natuur, op een vuur worstjes roosteren, terwijl iets verderop energieke honden aan het springen zijn, klaar om zo weer verder te gaan. Het niets moeten en alles mogen. Alles op je gemak doen en niet op de tijd hoeven letten, is heerlijk. In de wintermaanden moet er natuurlijk uit worden gekeken dat je wel rond het donker thuis bent, want iets anders dan natuurlijk licht is hier bijna niet te vinden.

Wanneer de worstjes opgegeten zijn en het vuur langzaam dooft, klimmen we de slee weer in. De husky’s kunnen hun geluk niet op en vol nieuwe energie sprinten ze weg. Het is ongelooflijk om te bedenken dat vroeger – en nu nog op sommige plaatsen – dit de manier van transport was. Je kon skiën of je had een hondenslee, zo anders dan onze fiets in Nederland. Ik doe voor een klein moment mijn ogen dicht, en voel de koude wind langs mijn gezicht snijden. Het is zo ongelooflijk om hier te staan, in de ruige natuur op een hondenslee.