Op grote hoogte

We zien de huizen langzaam kleiner worden. Mensen worden mieren en auto’s zien er ontzettend klein en fragiel uit. De groene grasvlakten worden groter en het wordt frisser naarmate we hoger gaan. Boven ons hangt een enorme gekleurde ballon en met zijn zessen staan we in het riet achtige bakje. Een stuk stabieler dan ik gedacht had en mijn ogen kunnen zich niet losscheuren van mijn omgeving. We vliegen hoger en hoger en de hitte afkomstig van de vlam die ons drijft, houdt ons enigzins warm. Het lijkt alsof we ons in een andere wereld bevinden. Ik zie huizen van vriendinnetjes liggen en trek over mijn oude school heen. We zien Maastricht van een heel andere kant en het is soms lastig oriënteren. De stad is niet te vergelijken met hoe ik haar normaal ken. De wind laat mijn haren opwaaien terwijl we nog hoger gaan. Uitzichten worden wijdser en de lucht kleurt langzaam roze. Gele strepen trekken zich door het kleurenpalet heen en maken het geheel nog bonter. Ondertussen blijft iedereen in het bakje roepen en wijzen naar herkenningspunten die we nog kunnen zien vanaf deze hoogte. Het is waanzinnig om langs vogels te vliegen, hangend aan een paar touwen en een felgekleurde ballon. Dat mensen naar ons wijzen op de grond en dat ze enthousiast zwaaien. We zwaaien terug en ik zou willen dat het eeuwig kon duren. Het voelt zo veel vrediger hier ver boven de bewoonde wereld. We vliegen over weides vol dieren die in de richting rennen van de ballon en een kijkje nemen uit nieuwsgierigheid. De wind staat goed en inmiddels hebben we onze hele stad van bovenaf kunnen zien. Voor de landing worden we gewaarschuwd. Heel veel controle uitoefenen gaat niet en het bakje kan makkelijk omkiepen. De ballon daalt langzaam en de velden komen steeds dichterbij. Het kleurenpalet in de lucht kleurt steeds donkerder wanneer we eindelijk bijna de grond raken. Met een zachte plof landen we en de mand staat nog. De ballon zakt langzaam neer en ons avontuur op grote hoogte in eigen stad is weer afgelopen.