Ogni Giorno #22

Afgelopen week was het tijd voor mijn nieuwe Italië avontuur: The Juliet Club. Mijn Erasmus is nu echt helemaal afgelopen en ik heb afscheid genomen van de meeste mensen. Mijn kamer is mijn kamer niet meer en velen zijn ook al richting huis vertrokken. Mijn hele Erasmus avontuur ben ik aan het afsluiten met 10 dagen Verona, waarbij ik vooral aan het schrijven ben als een van de Juliets bij de Secretary of Juliet en beantwoord ik brieven van all over the world. Kijken jullie mee naar mijn week?

Maandag 10 juli 2017, Verona

Met kriebels in mijn buik word ik wakker, ik vind het ergens zo spannend om strakjes zoveel brieven te mogen gaan lezen en moeten gaan beantwoorden. Allerlei vragen blijven een beetje door mijn hoofd spoken tot ik daar om tien uur op de stoep sta en er nog twee meiden bij de deur wachten. We raken al snel aan de praat en raken vervolgens ook eigenlijk niet meer uitgepraat. De brieven die ik lees weten me te raken, mensen hebben echt hun hele ziel in hun brieven gelegd en sommigen zouden niet misstaan bij een wedstrijd voor poëzie.

‘s Middags gaan we de brieven ophalen bij het balkon van Juliet. Met een grote katoenen tas lopen we naar het balkon toe waar we de brievenbussen begint te legen. Er vallen tientallen brieven, briefjes en kaarten uit, van mensen over de hele wereld.

‘s Avonds ga ik samen met de meiden van vanochtend naar een Romeo en Juliet theater walking tour die ons langs allerlei mooie plekken in Verona leidt. We verzamelen eerst in het theater voor we door twee acteurs worden begeleidt naar de patio waar de twee acteurs die narratieve spelen ons beginnen te vertellen over het verhaal van Shakespeare.

Ik lig echt meerdere malen in een deuk en ik zou het liefste nog een keer gaan, zo leuk is het! Inmiddels doet Julia haar verliefde balkonscene, maar deze Julia lijkt veel meer op een 14-jarige dan alle andere Julia’s die ik ooit gezien heb. Ze is springerig, zenuwachtig, hopeloos verliefd op haar Romeo en laat dat op allerlei manieren blijken, het is echt heerlijk om naar te kijken.

Dinsdag 11 juli 2017, Verona

Vandaag begin ik mijn dag met het schrijven van brieven en verder doe ik niet heel veel. Ik doe boodschappen, schrijf wat, kook en val in slaap. Uitgeput van het afgelopen weekend, van vannacht, van alle nieuwe indrukken en mensen die ik heb ontmoet. Dag twee als Julia is omgevlogen.

Woensdag 12 juli 2017, Verona

Dag drie als Juliet begint vandaag! Ik lig in een deuk wanneer ik een brief van een veertienjarige lees die samen met haar vriendin later als ze groot is een café in Verona wil starten genaamd ”Ciao Bella Nutella” en lees dan verder over haar uitvoerige beschrijvingen van al haar vrienden (Paula, lang, bijna 1,65, blond, hele bruine ogen, bruin haar, heel lief, ook heel koppig soms, een beetje gespierd en breed…) en besluit haar terug te leggen in de doos. Van de eerstvolgende brief komt de naam en beschrijving me bekend voor en ik besef dat het een vriendin is van de vorige, die ook het café hier in Verona wil beginnen! De rest van de dag slaap ik, schrijf ik, en kijk ik de film The last word (aanrader!) en op tijd ga ik slapen.

Donderdag 13 juli 2017, Verona

Terwijl we aan het schrijven zijn kletsen we erop los. Van tips waar we nog moeten lezen tot tips over plaatsen die we echt moeten zien. Om maar meteen de lokale snacks te gaan proeven lopen we in de lunchpauze naar een tentje waar ze de echte panzerotti verkopen, die ook echt gefrituurd wordt, en hij is heerlijk! Het deeg heeft wat weg van donutdeeg maar dan zonder suiker en binnenin zit de heerlijke combinatie van gesmolten mozzarella en tomaat. Ondertussen lopen we verder naar een andere plek die de beste frietjes verkoopt en wel 20 verschillende sauzen heeft. Ik vertel haar dat we in Nederland ook gewoon friet hebben en dat ik dus niet hoef, maar met de belofte over een kaassaus ben ik toch verkocht.
Na de lunch ga ik verder met schrijven en lees ik vooral ook heel veel brieven. Opnieuw gaan we brieven ophalen bij het balkon en dan begint het sorteren op taal en lezen welke brieven we graag willen beantwoorden. Ik beantwoord nog een paar brieven voor ik richting huis loopt. De rest van de avond besteed ik aan transcriberen van een interview voor mijn onderzoek. Dan is er eindelijk weer eentje af, nu nog maar drie te gaan…

Vrijdag 14 juli 2017, Verona

‘s Ochtends lees ik weer mooie brieven over toekomstplannen, ik vind een dankbaarheidskaart van iemand die zo ontzettend blij is met de Juliabrief die ze ooit ontvangen heeft en open enveloppen met daarin eindeloze pagina’s volgeschreven, die natuurlijk uit Duitsland komen. Ik schrijf lange brieven terug naar mensen uit Australië tot Dubai en dan is het tijd voor onze lunch! We bestellen een doos met gemixte tortellini’s zodat we ze allemaal een voor een kunnen proeven en we nemen de warme box mee naar Piazza del Erbe waar we op een bankje gaan zitten.

Wanneer we de box helemaal leeg hebben, besluiten verder te lopen naar de Torre dei Lamberti om deze te beklimmen, vanwaar we over heel Verona kunnen uitkijken.

‘s Avonds willen we nog een keer van het uitzicht over Verona genieten en we zien de zon langzaam ondergaan en de lucht boven Verona blauw kleuren vanaf Castel di Paulo.

Zaterdag 15 juli 2017, Ravenna

Na vier uur treinen ben ik dan eindelijk op het station in Ravenna en kan mijn tocht door de stad van de mozaïeken beginnen.

Ik stop bij het Battistero degli Ariani waar een grote koepelvormige mozaïek te zien is met onder andere de twaalf apostelen. Vanaf boven schitteren de mozaïeken je toe en ik kan niet stoppen met kijken.

Hierna loop ik naar het Mausoleum di Galla Placidia waar ik mijn ogen ook echt uitkijk. Werkelijk waar alles is hier van mozaïek gemaakt en het schittert naar alle kanten. Binnen staat een grote groep mensen die allemaal druk proberen om een foto te maken van het mausoleum waarin we ons bevinden en ik kan me zo voorstellen waarom dit op de UNESCO werelderfgoedlijst staat.

Naast het Mausoleum ligt de Basilica di San Vitale. Deze kerk is een van binnen een combinatie van grote, imponerende fresco’s en koepels bezet met duizenden kleine steentjes van glas. Wanneer ik in deze kerk kom, besef ik me dat ik de afgelopen keren eigenlijk vooral naar boven heb zitten turen, terwijl er ook nog zo ontzettend veel op de grond te zien is! In deze kerk is namelijk ook de hele vloer met mozaïek steentjes betegeld. En ook al is het op de meeste plekken tot een zacht grijs gesleten, op sommige plekken zie je nog duidelijk de sierlijke krullen en personen in de vloer afgebeeld staan.

Nadat ik door de basilica heen ben gelopen ga ik verder naar Battistero Neoniano waar ik het mooiste plafond vind. Overal, bij elke boogconstructie is er met zoveel details gewerkt. Kleine dieren, bloemen die opbloeien en dat allemaal als extra versiering naast alle Bijbelse afbeeldingen die zijn ingelegd. Ik blijf hier even op een stoel naar boven zitten kijken, totdat ik het hele plafond echt gezien heb.

Ik loop langs de tombe van Dante en ik bezoek de Basilica di San Francesco, die nu wel op mijn lijstje komt te staan van meest bijzondere kerken. Je kunt hier namelijk zo door een nis heen kijken om de “echte” vloer van deze kerk te zien. Deze is natuurlijk helemaal van mozaïek gemaakt, maar staat ook onder water. Tussen de pilaren door zwemmen verschillende goudvissen en het is zo bizar om te zien!

Wanneer ik genoeg heb van het museum besluit ik nog even in het park van de zon te genieten voor ik begin aan mijn lange terugreis.

Zondag 16 juli 2016, Avesa

Vandaag komt Rachelle me opzoeken! Samen nemen we de bus naar Avesa waar, als het goed is, zonnebloemvelden zijn. Het is een beetje jammer dat de helft van de mensen niet echt weet waar deze velden dan precies liggen en na een hele zoektocht en heel veel gevraag komen we er achter dat de velden afgelopen week gekapt zijn. Doordat het al te vroeg warm was dit jaar, hebben de bloemen niet tot eind juli kunnen staan en waren we dus net een week te laat… Helaas voor ons. Gelukkig vinden we nog wel een paar eenzame zonnebloemen die op de foto willen en dus hebben we ze toch nog een beetje gezien.

Ondertussen zijn we in Quinzano beland waar we omhoog klimmen naar het uitzichtpunt vanwaar we zelfs Verona kunnen zien liggen. Bij de Middeleeuwse kerk aan de top zitten verschillende families aan de picknicktafels te eten en spelletjes te spelen en we blijven even zitten om bij te komen van de klim.

Een meisje bij het schrijven heeft me vorige week verteld over een Tigelle restaurant en we besluiten het op te gaan zoeken. Binnen no time staat onze tafel vol met verschillende soorten sauzen, plakjes vlees en heel veel broodjes die we naar hartenlust kunnen beleggen. Van pittige sauzen tot nutella voor het toetje, van alles zit er tussen.

We kijken uit over het water, zo op Castel di Paulo en wanneer het begint te schemeren zitten eindelijk onze buiken helemaal vol. Wat was dit lekker!

Nu ik dit schrijf, heb nog maar één echte dag te gaan hier in Italië wat me behoorlijk verdrietig maakt. Ik heb het hier zo naar mijn zin gehad, ik heb zo veel fijne, lieve en leuke mensen ontmoet en ik besef nog niet helemaal dat dit bijna voorbij is. Ik ga vanavond nog even goed genieten van een dansvoorstelling in de Arena en morgen van mijn laatste dagje in de stad. Wat is jouw plan?