Ogni Giorno #12

Afgelopen week was het een stuk rustiger en deed ik een stuk meer voor school dan jullie normaal in mijn dagboeken lezen. Maar de tentamens komen steeds dichterbij én het is gewoon erg Nederlands, regenachtig weer. Niet erg uitnodigend om veel naar buiten te gaan dus. Wanneer de zon wel scheen, ontdekte ik een mooie villa hier in de buurt en heb ik mijn buik helemaal rond gegeten op het foodfestival in Verona. Lezen jullie mee?

Maandag, 1 mei 2017, Padova

Vandaag doe ik echt bijna helemaal niks. Ik luister naar de regen, kijk series, slaap even bij en zit aan mijn laptop ideeën voor blogs uit te werken. Ook lekker toch zo’n dagje?

Dinsdag, 2 mei 2017, Padova

Vandaag begint mijn dag een stuk actiever dan gister, Rowena en ik gaan namelijk fietsen naar Villa Pisani in Stra. Dit ligt zo’n 13 kilometer verderop en met het zonnetje op ons gezicht beginnen we te fietsen. Al na een paar kilometer gaan we vol op de rem want er staat een ontzettend grote villa langs het water. De beelden op het hek kijken vanaf een imposante hoogte op ons neer en terwijl we door het gek gluren proberen we te raden hoe oud de villa is. Wanneer we het later opzoeken blijkt Villa Giovanelli pas in de 18e eeuw gebouwd te zijn, waarschijnlijk omdat het water dat hiervoor langsloopt toen nog op de grote handelsroute lag.

We lopen om de villa heen maar kunnen helaas echt niet naar binnen en we fietsen verder richting het stadje Stra. Binnen een uur staan we voor Villa Pisani en ook deze blijkt dicht te zijn. Ditmaal omdat het een regionale feestdag is van een heilige (ohja, daarom hadden we ook vrij…) en we kunnen de sprookjesachtige tuin alleen door de hekken en “ramen” in de omheinende muur zien. We zien sierlijke wenteltrappen naar hoge torentjes gaan en de tuin is een heel paradijs voor kinderen om vroeger verstoppertje in te spelen en te genieten. Het grote water wordt omgeven door grote beelden en ik kan alleen maar bedenken hoe het er van dichtbij uit moet zien. De villa is gebouwd ter ere van de familie Pisani waarvan iemand een doge werd, maar later heeft ook zelfs Napoleon en de Hapsburg familie er gewoond! Rowena en ik lopen helemaal rond, gluren door alles waar we door kunnen gluren en dan besluiten we toch maar om terug te gaan.

Binnen drie minuten zijn we heel Stra door gefietst en we besluiten te gaan lunchen op de steiger tegenover Villa Giovanelli. We zwaaien daar naar een boot die voorbij vaart en zien daar een mede Erasmus student op zitten die later gezellig mee komt lunchen.

Wanneer we lang genoeg in de zon hebben gezeten gaan we terug naar Padova en de rest van de middag schrijf ik blogs en kook ik pasta. Wat pasta moest worden voor twee dagen zit nu in drie delen in de vriezer en in drie delen nog in de koelkast, dus deze week eet ik waarschijnlijk heel veel pasta…

Woensdag, 3 mei 2017, Padova

Na twee lange hoorcolleges probeer ik vandaag van alles te regelen voor mijn Nederlandse universiteit, helaas werkt de universiteit hier niet zo mee waardoor er nog steeds handtekeningen en stempels missen. De personen die ik nodig heb zijn er nu (alweer) niet, dus besluit ik om boodschappen te doen, kaartjes te halen en reserveren voor als Hielke komt volgende week en dan is het weer tijd voor mijn les fotojournalistiek. Ditmaal kijken we een documentaire over Steve McCurry (van de foto van het Afghaans meisje met de lichte ogen) en het is zo leuk om meer van zijn werk te zien!
‘s Avonds eet ik een deel van mijn berg pasta op en skype ik met iemand die mogelijk mijn kamer wil overnemen.

Donderdag, 4 mei 2017, Padova

Vanochtend begin ik al vroeg met overal naartoe fietsen: ik haal kaartjes voor spring party van volgende week, dan ga ik door naar mijn Italiaanse les en dan zit ik eindelijk in de laatste les van Developmental cognitive neuroscience, het vak dat zo ongestructureerd is en waar ik behoorlijk klaar mee ben.

Natuurlijk was het te verwachten dat we niet én vier presentaties kunnen doen in anderhalf uur en een responsie college en oefenvragen dus aan het einde van de les werd besloten om dinsdag écht de laatste les te geven… Dus nog een keertje straks een les van dit vak en dan het tentamen… Niet veel later hoor ik bij mijn andere vak over aging dat we nog maar drie in plaats van zeven lessen hebben dus nu wordt mijn agenda opeens een behoorlijke gatenkaas met alle vakken die ik opeens niet meer heb tot het einde van het jaar. Dan heb ik gelukkig wel genoeg tijd om nog de laatste dingen in Padova te doen én natuurlijk om nog even met mijn neus in de boeken te zitten voor ik mijn bachelor hier ga afsluiten (zo’n raar idee!).
Ik eet snel nog een bord vol met, verrassing, pasta voordat ik naar Krav Maga ga en na anderhalf uur sporten zit mijn donderdag er dan weer op.

Vrijdag, 5 mei 2017, Verona

Na mijn les van deze ochtend is het weer tijd om ergens naartoe te gaan en al snel zit ik samen met Rachelle in de trein op weg naar Verona! Dit weekend zou het foodfestival echt gaan plaatsvinden (en niet zoals een paar weken terug toen heel last minute de datum werd verplaatst) en met hongerige magen gaan we er naartoe. Het hele Piazza dei Sappori staat vol met kraampjes, waarvan de houten het echte Italiaanse eten aanbieden. Afkomstig uit verschillende regio’s van Italië liggen er kazen, stukken worst, vers gemaakte pasta, olijfolie uit eigen oost en staan er flessen vol limoncello. Sommige kraampjes verkopen daarnaast nog eten dat je zo op je hand kunt opeten en we beginnen met een echt Siciliaanse bol: een aranchina. We ploffen neer op een bankje in de zon en genieten van ons eten. Zo gaat het de hele middag door: we proeven iets uit Napels, uit Liguria en iets uit Calabria met tussendoor steeds pauzes in het zonnetje. We lopen nog een beetje door de stad om al het eten te laten zakken voor we besluiten om als avondeten iets uit de regio van Verona te proeven. Met een bord gevuld met risotto zitten we op de trappen van het Palazzo Barbieri (het stadhuis) te genieten van de laatste zonnestralen.

Wanneer de zon echt helemaal verdwenen is en de meeste mensen in de arena zitten, besluiten we nog te gaan voor een Siciliaans canaloni-toetje en dan hebben we echt onze buiken helemaal vol gegeten (geen zorgen, we hebben alles gedeeld, dus we konden veel proeven!). We eindigen de avond op een terras naast de Arena en met een spritz in onze handen en met Zucchero in de Arena op de achtergrond genieten we van de avond in Verona voor we terug moeten naar de trein. En dan is het station dicht. DICHT. Dat terwijl er nog drie treinen moeten vertrekken vanaf Verona (en wij de laatste trein terug naar Padova moeten hebben). Iemand anders heeft het gelukkig al vaker meegemaakt en neemt ons vol vertrouwen mee naar de linkerkant van het station waar de poort wel open is. Niet dus. En die trappen waarmee je het station in kan komen zijn ook niet open. Net zoals de poort aan de rechterkant van het station. Gelukkig is er een poort dichtgemaakt met ijzerdraad en wanneer we dat hebben losgeknoopt staan we nog precies op tijd op perron 3 om de trein terug naar huis te halen.

Zaterdag, 6 mei 2017, Padova

Deze ochtend begint met een klein zonnetje en hoopvol wil ik mijn bureau al naar buiten verplaatsen wanneer het weer dicht begint te trekken. Toch maar terug naar binnen en ik begin met het herstructureren van de niet te volgen colleges van Developmental cognitive neuroscience. Daar ben ik meteen de hele ochtend en middag zoet mee en met de aardbeien naast mij, maak ik ontzettend veel samenvattingen. In de namiddag skype ik met een lief vriendinnetje uit Cyprus en na het avondeten is het tijd voor een feestje bij Eline en Jorina, nog twee Dutchies die hier studeren. We kletsen, gaan op stap en hebben een heerlijke avond.

Zondag, 7 mei 2017, Padova

Vandaag doe ik niet veel meer dan voor mijn laptop hangen, leren en verder gaan met het samenvatten voor het aankomende tentamen en ‘s avonds bestel ik voor het eerst (in mijn leven!) pizza!

Deze week komt een vriendinnetje uit Nederland me opzoeken en staan er vooral heel veel laatste lessen op het programma. Wat zijn jouw plannen? En wat heb jij afgelopen week allemaal gedaan?