Doen: een nacht in een boeddhistisch klooster in Nepal!

Één van de drie monniken heeft de klankschaal op zijn handpalm balanceren. Hij slaat en de geluiden volgen elkaar sneller en sneller voordat hij weer een paar langzame slagen slaat. Het rondje met haar vertraging wordt vier keer herhaald voor hij zelf begint te lopen. Met mijn ogen dicht hoor ik het geluid links langzaam afzwakken en rechts sterker worden terwijl de kleine slag nagalmt door de akoestiek van de ruimte.

Het is half vijf ‘s ochtends en in kleermakerszit zit ik op een vierkant, wit kussen en observeer ik afwisselend de ruimte om mij heen en de drie monniken voor mij. Ergens op het terrein klinkt het lage geluid van de gong die herhaaldelijk wordt geslagen, maar zodra het geluid van onze “eigen” klankschaal weer dichterbij komt, focus ik me daar weer op. De monnik gaat zitten en slaat op de gong die in deze gebedsruimte staat en het geluid verspreid zich onder het grote plafond. De gong en klankschaal zorgen voor kippenvel op mijn armen en brengen een vreemd soort rust in mij op. Een oudere vrouw die deze ceremonie leidt, doet haar mond open en samen met de monnik die de klankschaal vast heeft, begint ze aan een gebed. Hun stemmen nemen mij mee naar een andere plaats terwijl ik hun zo goed mogelijk probeer na te doen met het buigen, knielen en staan.

Voor mij is het onverstaanbaar wat er gezongen wordt, maar de tijd waarop we moeten knielen en weer staan wordt aangegeven met een slag op de klankschaal. Mijn voeten raken de koude vloer. De zon is nog niet boven de omgeving uitgekomen om iets van het klooster op te warmen. Van alle kloosters die we gister hebben gezien, heeft deze het meest sobere interieur. Met grote betonnen zuilen en betonnen muren. De vloer is van steen ende lampjes van het altaar worden erin weerspiegeld. Op de muren voor ons hangen drie grote afbeeldingen van Boeddha met veel mensen eromheen. De lampjes geven echter niet genoeg licht om te zien wat er precies op de afbeeldingen gebeurd. In de lucht hangen rijen van typisch Aziatische lampionnen, sommige met een kaartje eronder, elk verspreiden ze nog een vaag extra licht.

Halverwege het uur valt de stroom uit en enkel zes kaarsen voor ons en naast ons blijven aan en verlichten de ruimte. De monniken gaan ongestoord door met hun gebed. Na drie kwartier van zang en geluiden van de klankschaal wordt dit deel van het gebed beëindigd en ruimt de monnik zijn schaal weer op. Een krakende, kleine radio wordt aangezet en een lage stem klinkt eruit op: d honderdacht gebeden van Boeddha. Deze ochtend wordt het in het Koreaans gesproken en elk gebod vereist een buig, kniel, draai je handpalmen naar boven en sta weer op. En dat honderdacht keer… Ik ga zitten in kleermakerszit met mijn ogen dicht en maak er op dit punt een eigen meditatie van.

Om iets voor zes is de ceremonie afgelopen en staan de pannen weer op tafels zodat wij kunnen ontbijten. Een dhal Baat gecombineerd met wat brood mogen we opscheppen en in stilte eten we het op. Nog aan het verwerken wat we alweer allemaal gezien en gehoord hebben sinds vier uur vanochtend en enigszins overdonderd door de monniken die naast ons zitten. We wassen af en kruipen dan nog even terug ons bedje in voor wat extra slaap.

De avond ceremonie vindt op eenzelfde manier plaats, vlak na het avondeten. Met het horen van een zachte gong op het terrein, haasten we ons weer naar het klooster toe en nemen we weer plaats op onze vierkante, witte kussens. Na het gezang en de klankschaal geluiden wordt weer de kleine radio aangezet. Dit keer is de stem in het Engels en ik hoor hoe de man zich verontschuldigt naar de wereld toe omdat hij er was en gebruikte, zijn dankbaarheden voor wat hij kreeg en zijn hoop voor wat er kan. Ik doe mee aan de buig, kniel, draai je handpalmen naar boven en sta weer op, maar halverwege besluit ik toch te gaan zitten en met mijn ogen dicht te luisteren naar de stem die zo rustig door blijft galmen in het klooster.

Wanneer je naar Lumbini afreist kan ik het helemaal aanraden om een nacht in een klooster te gaan slapen! Zelf sliep ik in het Koreaanse klooster omdat ik daar zeker wist te kunnen slapen. Men zegt ook in het Chinese en Sri Lankaanse klooster mensen te accepteren, maar dat weer ik niet zeker! Hou rekening met lichtelijk Spartaans eten en een slaapzaal vol dunne matrassen, maar wauw, de ervaring, die is zo bijzonder en alles helemaal waard!