Een gospelkoor zoals in de films

Zodra ik hoorde dat ik naar New York ging, kwam dit op nummer 1 op mijn bucketlist te staan. Het bezoeken van een Gospelkoor. Vanuit het hostel wordt aangeboden om met je mee te gaan en wanneer ik binnenlopen word ik overspoeld met een warm gevoel. Vriendelijke mensen knikken en kijken ons aan. Het is een kerk zoals ik nog nooit gezien heb: een grootse uitstraling maar waar vooral veel warmte en vriendelijkheid is.

De andere mensen gaan zitten, voeren nog gesprekken met elkaar en stralen. Er wordt gevraagd waar we dankbaar voor zijn en of we dit willen delen. Een vrouw spreekt, wenst ons welkom en vertelt dat ze eindelijk weer auto heeft durven rijden. Er wordt geklapt en bemoedigend geknikt, alsof het een grote familie is. Mensen delen hun dankbaarheden, staan even stil bij de kleine dingen en er wordt verteld, veel verteld. Na een tijdje gaat een groep naar voren en gaan achter de microfoons staan: het gospelkoor gaat beginnen.

Er barst een gezang uit waarbij ik alleen nog maar kan denken: “wauw”. Krachtige stemmen, vrolijk klappende handen en stralende mensen. Het is schitterend. Het is overweldigend. Ik word erdoor gegrepen en ga met ze mee, op in het gezang. Ik voel hoe deze mensen de liefde voelen en delen en het is bijzonder om daar nu deel van uit te maken. Er zijn gebeden verweven in het gezang, maar het gevoel dat ik in een kerk zit ontbreekt. Mensen staan letterlijk te swingen tussen de banken en kijken elkaar aan. Wat een kracht de stemmen uitstralen is niet te begrijpen en wanneer de achtergrond muziek wegzakt, klinken ze sterker dan ooit.

Na het koor wordt er gepreekt. Gepreekt over hoe we kennis moeten maken met onze buren. Terwijl wij nog verward en niet begrijpend om ons heen kijken, komt de gemeenschap al op ons af. Vragend hoe het met ons gaat, terwijl ze ons verwelkomen en ons al het goede toewensen. Het voelt absoluut niet klef, maar wel erg verwarmend. Het is mooi om te zien hoe ze vreemden in hun armen sluiten en zo willen opnemen in hun gemeenschap. Er wordt gesproken over liefde. Hoe men lief kan hebben, de soorten liefde. Maar de boodschap is vooral dát we lief moeten hebben. Er wordt amen geroepen tijdens het verhaal. Er wordt geklapt en het is mooi om te zien hoe vrij de mensen zijn. Hoe vrij ze zich voelen en gedragen. Tijdens het laatste lied pakken we elkaars hand vast. Er wordt nog een keer uit volle borst gezongen en waterig worden mijn ogen. Ik weet niet precies waarom, maar ik snap absoluut nu hoe mensen zich hier thuis kunnen voelen. Hoe mensen dit als hun familie zien. Dat is het ook: een warme, hartelijke familie.

Praktisch:

Ben je in New York,  dan is dit echt absoluut de moeite waard! De kerk is gelegen in Harlem en je moet er rekening mee houden dat je niet met een rugzak binnenkomt. Ook waterflesjes moeten worden weggegooid en hou er rekening mee dat je tas gecontroleerd wordt. Entree is gratis en op woensdagavond is er een korte mis om 19.00 uur. Op zondag is het een heel stuk drukker en is er een ochtendmis om 11.00 uur. Deze wordt ontzettend druk bezocht en er wordt dus aangeraden om al om 9.00 uur daar voor de deur te staan. Dit omdat er maar een bepaald aantal plaatsen vrij worden gehouden voor de toeristen.Er mogen trouwens geen foto’s, video’s of geluidsopnamen gemaakt worden. Doe je het toch, dan word je verwijderd!

The Abyssinian Baptist Church
132 Odell Clark Place
New York, NY 10030