Dromen in de Dasht-e Kavir, Kashan, Iran

De wind legt een dun laagje zand over het binnenste van de auto terwijl we met ramen open de woestijn in rijden. Het is fijn om de wind na vijf dagen van bedekken weer door mijn haar te voelen wapperen. Het landschap wordt steeds droger tot er alleen nog zand en kniehoge struikjes over blijven. Eens in het halfuur ontstaat er een zandstorm door de langsrijden auto’s waarna steeds een extra laagje op het interieur komt te liggen. We passeren verschillende controles, zien een losgebroken kameel langs hobbelen en verliezen ons aan de woestijn.

Met onze slippers in onze hand beklimmen we de eerste duin, dan de tweede en de derde. Zo hoog mogelijk gaan we terwijl het zand ons laat wegzakken. Met de zon in mijn gezicht en mijn camera in mijn hand kan ik hier ontzettend gelukkig worden. We grappen, glijden en lachen. De stilte is overweldigend en een gevoel van rust overspoeld me. Even weg van alle hectiek die zelfs in een stad als Kashan te voelen is met haar drukke, toeterende verkeer en vele kraampjes langs de kant van de weg. Hier op de zandduinen is het alleen maar zand, zon en de mensen om je heen. Terwijl het zand tussen mijn tenen door glijdt, laat de wind mijn haar wapperen die de afgelopen vijf dagen onder een sjaal verstopt heeft gezeten. Het is heerlijk en ik begrijp wat de gids bedoelt wanneer hij zegt dat de woestijn de plek is waar de Iraanse vrouw vrij kan zijn.

We rijden verder richting Dasht-e Kavir en langzaam zie ik de zachte woestijnkleuren een witte gloed krijgen. Het wit wordt feller terwijl het zand meer en meer naar de achtergrond verdwijnt en langzaam rijden we de zoutvlakten op. De scheuren in de grond bakenen de kleine zoutplaten af en wanneer ik erover heen loop, hoor ik geknisper van onder mijn voeten vandaan komen. Bij de scheuren zie je goed hoe de platen zijn opgebouwd uit meer dan alleen zout en het lijkt alsof er gewoon een ontzettend grote korst hier over de aarde heen ligt. Niet zo helder wit als in wintertijd, maar nog steeds ontzettend onder de indruk loop ik de zon tegemoet. Die gaat ondertussen steeds lager en lager en werpt een gouden gloed over het zout voordat hij achter de bergen verdwijnt en ons achterlaat in de schemering.

Ik haal een vinger langs het zout en proef de zilte smaak terwijl ondertussen mijn huid voorzien wordt van een zoute laag, opgetild door de wind en achtergelaten op mijn armen en gezicht. Wanneer de sterren langzaam aan de hemel verschijnen is het voor ons tijd om terug te gaan richting de stad. We laten hele Iraanse families en vriendengroepen achter die zullen dromen onder de sterrenhemel en zich voor een aantal uren vrij zullen kunnen bewegen. Weg rijden we weer met de ramen open en de wind gaat verder met het aanleggen van de laag stof op het binnenste van de auto.