Die fijne sneeuw

Mijn rode handen zijn om een grote kop warme chocolademelk geslagen en worden langzaam warmer. De hitte die de kop uitslaat zorgt voor een zacht tintelend gevoel in mijn handen die ik nu langzaam al meer kan bewegen. Genietend van de warme vloeistof kijk ik om mij heen. Het uitzicht is immens en ik zie hoe toppen van bergen verborgen liggen onder de eeuwige sneeuw en hoe groepjes bomen verspreid zijn over de berg.

De eeuwige sneeuw fascineert mij. Je skiet daar over geschiedenis heen. Over sneeuw die wel 100 misschien wel 500 jaar oud is en die alles heeft meegemaakt. De kleine valpartijen van kinderen, het naar adem snakken van ouders en vrolijk geklets van vrienden. Het is onvoorstelbaar dat zoiets ouds er gewoon zo nieuw bij ligt. Dat niemand er verder bij stil staat en er aandacht aan besteed. Vanaf hierboven zie ik duizenden stipjes over de helling suizen. Rode, blauwe en groene puntjes van gekleurde jassen en skibroeken. Je hoort gelach en ze lijken ontzettend klein.

Ik hoor geknapper onder mijn ski’s vandaan komen. De versgevallen vlokjes knisperen protesterend terwijl ik ze al skiënd in elkaar druk. We slaan een pad in. Tussen de bomen door.  Over smalle paadjes heen terwijl de zonnenstralen tussen de bomen door schijnen. De poedersneeuw is fijn en je geleidt er heerlijk doorheen terwijl de zon op je rug brandt.

Naast de sneeuw heeft ook altijd het eten op wintersport iets bijzonders voor mij. Ik weet niet goed of het het eten is, of het feit dat je eigenlijk altijd lekker buiten zit. Het is koud terwijl we buiten zitten. Maar de frietjes zijn knapperig en de slagroom smelt op je tong. Het maakt de koude neuzen minder erg en de warmte die ervan opstijgt is aangenaam.

Het zonnetje schijnt fel en de sneeuw lijkt bezet te zijn met duizenden diamantjes. Het is schitterend om te zien en ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. De fonkels springen op en neer en heen en terug. Het is hypnotiserend. De koudere wind snijdt langs mijn wangen en op het zelfde moment verspreid een warmte zich over mijn rug. De warme zon die er is, ondanks dat het vriest. De pistes waaieren soms breed uit en de sneeuw past zich helemaal aan aan jouw ski’s. Het is heerlijk skiën hier en absoluut genieten. Na verloop van tijd gaat de zon langzamer onder en worden de schaduwen van de bomen steeds langer. We skiën door stukken schaduw en zon en kunnen de laatste zonnestralen nog meepakken. We hebben er na zo’n vijf uur een kleine dertig kilometer op zitten en uitgeput maar voldaan kijken we terug op een heerlijke dag vol mooie sneeuw en koude neuzen.

Kijk die mooie kleine fonkels!