We staan boven op een uitkijkpunt en terwijl Shyan, mijn host, mij van alles aanwijst, word ik langzaam verliefd op dit kleine stadje. De rust die heerst in deze nog onontdekte stad en de ontwapenende kinderen die achter mij aan struinen door de stad. Vanaf het uitkijkpunt zie ik links het oude stadsdeel liggen, vol mooie huizen met houtelementen en voor mij liggen de rijstvelden die doorlopen tot aan de voet van de achterliggende bergen. Ik zie bruggen de rivier over gaan, tempeltoppen uitsteken boven de huizen en mensen krioelen over de straten onder mij waar ik me al snel opnieuw in meng.
Panauti, het oude gedeelte
De haast die ik soms in andere steden zag, lijkt hier te ontbreken. Ik zie groepjes mannen kletsend voorde tempels zitten en vrouwen gearmd door de straten lopen. De winkeltjes zorgen voor kleurrijke straten en hier in het oude gedeelte staan ze nog dicht genoeg bij elkaar dat de eigenaren zonder op te hoeven staan, de laatste nieuwtjes onderling kunnen uitwisselen en geen klant hoeven te missen. Ik vind het Nepalese geklets heerlijk om naar te luisteren. Nu de scholen leegstromen worden de straten gevuld met tientallenkinderen in uniform die belangstellend om ons heen drommen en ons bestoken met vragen. “How are you”, “Where are you from”, en eentje die me toch wel erg aan het lachen maakte: “You are very white miss…”, dankjewel 😉
Ik heb het gevoel langs paleizen te lopen wanneer ik alle houten constructies, balken en ramen zie waarbij ieder houten onderdeel vakkundig tot in de kleinste details gegraveerd is. Ik zie dansende mensen, God Shiva, en dieren voorbij komen wanneer ik met open mond kijk. Op het punt waar de twee rivieren samen komen, en waar geloofd wordt dat er een derde rivier ondergronds stroomt, is het heilig en een groot tempel complex markeert dit punt. Terwijl ik tussen de verschillende tempels doorloop, zie ik ganzen uit een huis springen, eenden rustig dobberen op het water en koeien grazen in het gras tussen de huizen door. Het ruikt naar hooi, water en brand en niet veel later zie ik hoe een familie zich om een stapel hout heeft verzamelt en afscheid neemt van hun geliefde, 90-jarige moeder op dit enorm heilige punt.
Leven bij een Nepalese familie
In het homestay office word ik welkom geheten door twee lachende vrouwen en van Silla krijg ik meteen een ketting van marigold bloemen om mijn nek gehangen. Ze vertellen me over het community based homestay project dat ze hier hebben dat ervoor zorgt dat het toerisme niet alleen in handen is van de hotels en hostels in de stad maar ook van de (achtergestelde) locals. Vervolgens word ik naar mijn homestay gebracht en onderweg is daar al Dhana, die me besloten heeft op te komen halen. Ze komt niet hoger dan mijn schouder en is gekleed in het knalroze en groen. Ze haakt haar arm in de mijne en met een brede lach, alsof ik een vriendin ben die eindelijk weer eens op bezoek komt, neemt ze me mee naar het huis. Ik ontmoet Shyan, haar man en krijg een korte rondleiding door het huis. Daarna neemt Shyan mij mee terug de stad in en vertelt waar hij vandaan komt, waar de school van zijn kleinzoon is en hij laat me alle bezienswaardigheden in deze stad zien.
Wanneer Sharmila, de schoondochter, thuis is, gaan we samen naar hun grote groentetuin en begin ik met het plukken van spinazie bladeren terwijl Sharmila bloemkolen uit de grond haalt. Terwijl ik om haar heen drentel, wijst ze me van alles aan en zet ze me aan het werk. Groentes worden gesneden, aardappel worden geschild en de rijst wordt gekookt en voor ik het weet staat daar een volledige Dhal Baat op tafel! Inmiddels is het buiten helemaal donker geworden en zijn de straten in het stadje uitgestorven. De winkeltjes onder de huizen zijn gesloten en iedereen zit aan hun tafels in de keukens terwijl het einde van hun dag nadert en na het eten is afgelopen.
Het gekwetter van de vogeltjes voor mijn raam maken mij wakker en wanneer ik aangekleed en wel naar boven loop zie ik dat het Nepalese leven al in volle gang is. Wassen zijn al gedaan, de winkels zijn weer geopend en de kinderen maken zich klaar om naar hun school te vertrekken. Ik spring even bij in het winkeltje, Dhana en ik brabbelen met elkaar in een Engels Nepalese mengelmoes en ik besluit nog even zelf door het stadje te slenteren voor ik weer de bus in moet, terug naar Kathmandu (60 Rupees,vertrekt ieder uur, soms vaker).
De bezienswaardigheden
Deze kleine stad was ooit een van de handelshoofdsteden en wanneer je er doorheen loopt, voelt het ook alsof er niks veranderd is. Rondslenteren door de kleine straten in het oude gedeelte en de grotere wegen in het nieuwe gedeelte was voor mij de grootste bezienswaardigheid. Zo zie je hoe het leven zich hier voor de huizen afspeelt terwijl iedereen vrolijk “Namasté” naar mij roept.
Het Panauti museum geeft je een korte tour door de geschiedenis en langs een aantal bijzondere voorwerpen (300 rupees) en tijdens de klim naar de Shree Gorakh Nath tempel heb je een ongelooflijk uitzicht over de stad. Op de driesplitsing van de rivieren vind je tempels van verschillende grootte waarbij de Indreshwor Mahadev Tempel de meest beroemde is. Drie verdiepingen hoog, met het beroemde pagoda dak, en ongelooflijk mooie, houten graveringen. Aan de overkant van de rivier heb je nog een kleine, Boeddhisitsche stupa en de Shree Brammayani Tempel, die gebouwd is in de 17e eeuw en de god van de stad, Brahmayani, vereert.
Panauti heeft iets bijzonders en lijkt zich nog niks aan te trekken van de hordes toeristen in de rest van Nepal. Ze is relatief ongeschonden uit de aardbeving van 2015 gekomen en de inwoners spreken van een wonder. Nog niet eerder was ik met een inwoner op pad gegaan in Nepal, maar wat een aanrader om dat te doen! De informatie die je krijgt is anders dan uit de Lonely Planet, persoonlijker en daardoor ook veel leuker! Ik verbleef in een homestay dat geregeld werd door Marieke van The Local Package en als dit niet een van mijn laatste dagen in Nepal was geweest, had ik dit zo weer gedaan in een andere stad.
De blog Beleef Panauti, Nepal is in samenwerking met The Local Package tot stand gekomen.
3 Comments
Wat leuk! Ik ben daar ook geweest in oktober, wel in een ander gastgezin. Super lieve mensen daar!! Daags nadien hebben we een prachtige dagwandeling gemaakt.
Wat toevallig! Ja, iedereen daar is zo aardig!
Ik had nog nooit van Panauti gehoord! Wat een leuke stad en wat tof dat je er in een homestay verbleef, dat maakt het echt extra speciaal. Een herinnering die je nooit meer gaat vergeten.